Σκοπός μου ήταν να σχεδιάσω μια καρέκλα που να διηγείται τον περιβάλλοντα χώρο και την ίδια στιγμή να μιλάει για αυτή την ίδια, όπως οι αρχαίες θεατρικές μάσκες που προσπαθούν να μεταδώσουν τα αρχέτυπα των συναισθημάτων.
Η κεντρική ιδέα είναι μια πτυσσόμενη καρέκλα που λειτουργεί σαν το σακάκι του ανθρώπου, υλοποιημένη από λαμαρίνα αλουμινίου. Η προσωποποίηση επιτυγχάνεται ξεκινώντας από την ίδια τη φόρμα και μέσω γραφικών επεμβάσεων αποτυπώνεται στην επιφάνεια της λαμαρίνας. Μια καρέκλα που μπορεί να γίνει προσωπική μέσω της συνάντησης με τον χρήστη, καθώς η απλότητα της φόρμας της προδιαθέτει τον εμπλουτισμό της με πλήθος εκφράσεων.
Οι σημερινοί χώροι είναι περισσότερο δομημένοι από τα αντικείμενα παρά από την ίδια την αρχιτεκτονική: η σημασία του αντικειμένου είναι τέτοια που οικειοποιείται τον χώρο που τη φιλοξενεί παρεμβάλλοντας ριζικά στην αρχιτεκτονική του. Κάθε νέα φόρμα εμπλουτίζει την προηγούμενη δημιουργώντας απρόσμενες σχέσεις με τον χώρο και με τον ιδιοκτήτη.
Οι επεμβάσεις στην επιφάνεια, οι οπές και τα ανάγλυφα επιτυγχάνονται χάρη στις δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει η τεχνολογία του σήμερα. Η καρέκλα μπορεί να παραχθεί σε όλες τις πιθανές παραλλαγές μέσω μιας ηλεκτρονικής μηχανής ικανής να απομνημονεύει και να προσαρμόζει το λογισμικό μορφοποίησης, διάτρησης, συναρμογής και βαφής.
